گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو؛ هانس کریستین آندرسن قصه‌ای دارد به نام لباس جدید، که در آن دو خیاط حقه‌باز به پادشاه می‌گویند ما قادریم پارچه عجیبی ببافیم که آدم‌های احمق نمی‌توانند آن‌را ببینند. پول زیادی گرفتند و شروع به کار کردند.
نمایندگان پادشاه می‌دیدند که این دو نفر با ماشین‌های پارچه‌بافی کار می‌کنند، اما پارچه‌ای نمی‌دیدند، ولی از ترس احمق خوانده شدن، چنان عمل می‌کردند گویی پارچه‌ای زیبا می‌بینند. همین بلا بر سر پادشاه نیز آمد.
خیاط‌ها عاقبت لباس شاه را هم درآوردند و لباس دوخته شده از هیچ را تن پادشاه کردند. مردم شهر نیز نیز پادشاه لخت را دیدند، اما خودشان را به کوچه علی چپ زدند و برای زیبایی لباس پادشاه هورا کشیدند و تنها یک پسرک بود که حقیقت را فریاد کشید: «پادشاه لُخت است.»
پس از حادثه دلخراش سقوط هواپیما و جان باختن ده‌ها تن از مردم، زمانی که سردار حاجی‌زاده در قابل دوربین با اشاره به گردنش ان را از مو باریک‌تر خواند و خود را آماده هر نوع برخوردی دانست، دل شکسته مردم تا حدی التیام یافت.
وارونگی سیاسی گویی جزیی از مزاج برخی طبقات مختلف نخبگانی در ایران است؛ پس از این عذرخواهی، عده‌ای به‌ای تکمیل زنجیره پاسخگویی و شفافیت برای مردم، به عقده‌گشایی از حافظان امنیت پرداختند.
صف اول جلو چشم خطای اخیر سپاه است، اما این حادثه جنبه‌های متفاوتی دارد؛ طبق اظهارات فرماندهان نظامی، درخواست تعطیلی پرواز‌های هوایی در شب حمله چندین بار داده شد؛ این مسئله پای نهاد‌های دیگری، چون شورای عالی امنیت ملی، نهاد‌های بالادستی نظامی، سازمان هواپیمایی کشوری، هیات وزیران و … را به پرونده باز می‌کند.

پاسخ فرمانده کل سپاه سردار سلامی هم به نمایندگان مردم و پخش این سخنان هم تکمیل‌کننده روندی بود که با فرمانده نظامی تحت امرش آغاز شد.
در کشور‌های مختلف اگر خطای نظامی یا امنیتی هم اتفاق می‌افتند کمتر مرسوم است که فرماندهان نظامی به توضیح و عذرخواهی در برابر مردم مقابل دوربین ظاهر شوند.
حال خارج از روال مسبوق ایران و برخی کشور‌ها مردم منتظرند پاسخگویی از سپاه به دیگر مسئولین خاطی هم تسری یابد.
کینه‌کشی برخی سیاسیون و دنباله‌گان سلبریتی که طی هفته قبل برای شهادت مظلومانه حاج قاسم سلیمانی سکوت کرده بودند، نمک به زخم مردمی شده که به دنبال اجرای عدالت و دریافت صداقت صاحبان قدرتند.
هرچه مردم داد می‌زنند که این پادشاه کینه‌ورزی لخت است، اما گویی جماعتی به کمین‌نشسته، رویای حادثه‌آفرینی در دل می‌پروانند تا استخوان لای زخم مردم شوند.
ما واقعاً نباید شرم کنیم از این‌که جان ایرانیان مضحکه بازی سیاسی شود؟ آیا سیاست باید تا آن‌جا بر عقل سلیم غلبه داشته باشد که گروهی مجبور باشند درباره ضرورتی، چون لزوم حفظ اقتدار نظامی کشور، استدلال کنند؛ و گروهی دیگر به کمین نشسته باشند که از سقوط تلخ هواپیما مشابه آن‌چه بر اثر برجام خریداری شده است ماهی سیاسی بگیرند و به امنیت مردم بتازند؟ عقلانیت تا کجا به مسلخ سیاست بی‌اصول برده شده که جماعتی باید اطلاعیه بدهند به امنیت نتازید که داس‌افکنی کینه‌توزانه به بهانه برقراری عدالت منتج به ریشه‌کنی حفاظت و امنیت می‌شود؛ و جماعتی دیگر دندان تیز کرده‌اند تا بگویند دیدید که این بود نتیجه پاسخ تهدید آمریکا و باید سواری بدهیم!
سیاست برای تدبیر امور است و کاهش مناقشه، برای حل منازعه است و کاستن از خشونت؛ و آن‌گاه که به چنین حضیض مضحکه‌ای درافتد، باید در فضیلتش تردید روا داشت و به بیماری‌اش ایمان آورد. سیاستی که بازیگرانش چنین به دریدن یکدیگر دندان تیز کرده باشند، یا حتی بازیگرانش فقط این سطح از تهدید علیه یکدیگر را احساس کنند – بدون آن‌که واقعیت داشته باشد – راه ثواب نمی‌رود، قطب‌نمایش راه راست نشان نمی‌دهد و چاره‌ای جز درمانش نیست. سیاست ارزشمند، طعمه خویش را از قلاب سقوط و مرگ صید نمی‌کند.