مسلمانان هندوستان، تجمع کرده و حادثه تروریستی تهران را محکوم می کنند.

روی پلاکاردهایشان می نویسند «داعش برابر است با شیطان» و «اسلام مساوی است با صلح و عدالت»؛ این فهم تمیز مردمان شبه قاره است از تفاوت دو نگاه اسلامی و شیطانی.

اما آن طرف ماجرا، بازیکنان فوتبال عربستان در مسابقه با استرالیا، حاضر نمی شوند برای محکومیت عملیات تروریستی لندن، یک دقیقه سکوت کنند. رسانه ها جنجال می کنند.

فدراسیون سعودی بیانیه می دهد که قصد جسارت نداشتیم، مسأله ناشی از اختلاف فرهنگی ما بود؛ ما در این موارد اعتقادی به یک دقیقه سکوت نداریم! و چه ادعای پر مایه و قابل توجهی است. اتفاقا ریشه این همه ترور و خشونت کور، در همین اختلاف فرهنگی است؛ اختلافی که ناشی از یک نگاه گندیده وهابی به دین مقدس و بی خردی در جابجایی احکام خداست.

پیشتر از این، یکی از وابستگان داعش که در ایران دستگیر شده است، در فیلم اعترافاتش می گوید همین الان هم اگر آزاد شوم، نفر به نفر ایرانی ها را سر می برم، چون آن ها یهودی اند. بازجو، با تعجب می پرسد: خوب! شما که اینقدر با یهودی ها بد هستید، چرا برای مبارزه به اسرائیل نمی روید؟ می گوید چون برای آنجا به ما مأموریت نداده اند، مأموریت ما فقط ایران است!

این همان گسست فرهنگی و لانه مخروبه ای است که آمریکایی ها، با ذوق و شیطنت، روی آن آجر می چینند و برای رسیدن به امیال شان، خانه سازی می کنند.

آمدن ترامپ به سرزمین سعودی و جیب بری چند صد میلیاردی از اعراب، در همین پازل معنا می شود. او می خواهد به بهانه ناتوی عربی، ایران را در برابر تروریسم، فلج کند. آن وقت آن طرف مرزها دوست قدیمی نیویورکی ها، بر و بچه های پاریس، پلیس بد مذاکرات هسته ای، چند دقیقه ایفل را خاموش می کنند تا ظاهر همدردی با داغ دیدگانی ایران را رعایت کنند، بلافاصله این ور آب، عده ای ذوق مرگ می شوند که عجب آدم های جنتلمنی که اینقدر هواخواه حقوق بشرند. اما کسی نمی پرسد پاریسی های محترم! چرا هرسال به منافقین و اعوان و انصار رجوی ها، جا و مکان و پول می دهید، مقامات تان را با کراوات ها و پاپیون های دوستانه به اجلاسیه آن ها می فرستید تا برای ایرانی های مظلوم نقشه ترور بکشند؟

دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را؟

| عکس نوشت| شماره 28| سید مهدی سیدی|