همین قاتلان محسن حججی که سرش را بریدند و از همه‌ی محسن فقط خبر بی سر شدنش را به خانواده رساندند، همان تروریست‌هایی که ۱۷ خرداد هم‌وطن من و تو را در ساختمان مجلس با زبان روزه به گلوله بستند، همان‌هایی که دخترک آن باغبان حرم‌ امام خمینی (ره) را یتیم کردند، همین‌هایی که زنان و دختران مردم را به اسیری جنسی می‌برند و در بازار برده فروشان حراج می‌زنند، همین‌هایی که در تهران و پاریس و لندن و بروکسل و … به مردم غیرنظامی و بی گناه حمله می‌کنند، همین تروریست‌های تکفیری که از همه جای دنیا در عراق و سوریه جمع شده‌اند، شاید زورشان می‌رسید و دولت تشکیل می‌دادند. این دولت بعد از چند دهه حتماً می‌توانست تیم فوتبال هم تشکیل دهد؛ با حمایت اسپانسر سعودی و لابی آمریکایی عضو سازمان ملل و فدراسیون فوتبال هم می‌شد؛ آن وقت ما باید با برخی هموطنان‌مان که در سایه‌ی امنیت حاصل از ایثار امثال محسن حججی‌ها و از صدقه سر پول بیت المال مردم ایران به نان و نوایی رسیده‌اند، می‌جنگیدیم و دعوا می‌کردیم که این دولت، جعلی و تروریستی است، این تیم فوتبال روی خون‌های ریخته شده و ناموس‌های هتک شده‌ی مردم بنا شده، محض "اخلاق" و "شرافت" با آنها بازی نکنید… لعنت به همه‌ی قانون‌های دنیا که در آن مسابقه‌ی ورزشی با تروریست‌ها جرم نیست!