ساسان فلاح‌فر در گفت‌وگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری فارس، در ارتباط با ساخت مستندهای استراتژیک و همچنین موضوع مستند جدیدش با عنوان «جنگ، دوربین، من»، گفت: این مستند که با همکاری بسیج صدا و سیما ساخته شد و مجری طرح رسانه‌ای آن لشکر فاطمیون است ماجرایش در ارتباط با فردی است که سلاحش یک دوربین فیلمبرداری و عکاسی است و تمام موضوعات از دیدگاه آن روایت و به تصویر کشیده می‌شود، در طول ساخت مستند راوی نیز مخاطب را برای پیشبرد داستان همراهی می‌کند. 

کارگردان مستند «پارمیدا» که پیش از این جشنواره بین‌المللی سینما حقیقت حضور داشت در انتقاد به حضور مستندهای استراتژیک از این دست برای رفع تکلیف توسط مدیران، گفت: متأسفانه فضایی شکل گرفته است که حضور آثار ارزشی و دغدغه‌مند در جشنواره‌ها تنها برای رفع تکلیف است و گویا فیلم‌هایی از این دست را برای اینکه صدای عده‌ای در نیاید به نمایش در می‌آورند به طور مثال می‌توانم بگویم در جشنواره سینما حقیقت و بخش شهید آوینی به مستندها یک نگاه کلی وجود دارد و به صورت خیلی جدی به تمام جزئیات یک فیلم و  عوامل مختلف که برای آن زحمت کشیده‌اند، توجهی نمی‌شود. همین نکته باعث دلسردی افرادی می‌شود که در این عرصه خواهان فعالیت هستند. 

این کارگردان جوان ادامه داد: شهادت محسن حججی و انتشار چند فریم عکس و فیلم احوالات یک جامعه را دگرگون کرد و باعث شد تا مردم و حتی مخالفین مدافعین حرم متوجه شوند که چه اتفاق مهمی را این عزیزان رقم می‌زنند، چرا باید با گذشت 6 سال مردم کشور ما به تازگی پی ببرند که مدافعین حرم چه کار ارزشمندی را انجام می‌دهند. دلیل اصلی این موضوع کم‌کاری رسانه‌ها و سازندگان فیلم مانند بنده است. 

فلاح‌فر در انتقاد به اکران مستندهای استراتژیک که به نوع آگاهی‌دهنده و حتی هشداردهنده است، اظهار کرد: یکی از اتفاقات مهم برای این فیلم‌ها حمایت از اکرانشان است. اکران مستندهایی از این دست باعث می‌شود تا مخاطبان به حقایقی پی ببرند و دیگر بسیاری از بحث‌ها که مورد مناقشه است، از بین برود. شاید مستندهای این چنینی از تلویزیون به نمایش در بیاید، اما همه ما می‌دانیم که مخاطبین تلویزیون چقدر است و چه نوع دیدگاهی دارند. اتفاقاً ما باید در نمایش چنین آثاری دقت کنیم و آن را در فضاهای روشنفکری به نمایش در بیاوریم. اکران مستندهای این چنینی در گروه هنر و تجربه نه برای رفع تکلیف بلکه برای آگاهی‌رسانی می‌تواند بسیار ارزشمند باشد.به طور مثال اگر در ارتباط با شهدای فاطمیون و یا لشگر آنها فیلم بسازم و تنها خودشان و مردم افغانستان آن را ببینند، شاید خیلی کار مهمی انجام نداده‌ام، بلکه مستند این چنینی باید در بسترهای مختلف فکری به نمایش در بیاید.