روح‌الله رفیعی در گفت‌وگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری فارس، در ارتباط با جشنواره مدافعان حرم گفت: از ابتدای حوادث سوریه به دلایل و ضرورتی که در این حوزه وجود داشت، ما کار خودمان را شروع کردیم. طبق خبرهایی که رسانه‌های جهان به مخاطبان خود منتقل کردند، آنچنان به مردم القا شده که جنگ سوریه جنگ اپوزیسیون و مخالفان بشار اسد است. به جهت اینکه ما از سالها قبل ماجرا را پیگیری می‌کردیم، برای ما مشخص بود که این اتفاق اصل ماجرا نیست و ماجرای دیگری در میان است، بلکه قرار است یک جنگ نیابتی علیه جمهوری اسلامی ایران در آنجا شروع شود.

وی در ادامه اظهار داشت: اولین موضوعی که برایمان مهم بود و به آنجا رفتیم، بحث وحدت شیعه و سنی بود و نشان می‌دهیم که بحث اپوزیسیون برای شروع ماجرا بوده، دعوای اصلی سر این موضوع نیست، بلکه سر مباحثی است که دشمنی‌اش به ایران مربوط می‌شود. نکته دیگری که در اینجا باید به آن توجه شود، این است که جنگی که شکل گرفته بین شیعیان و اهل سنت است، در حقیقت مسلمانان را روبه‌روی هم قرار داده‌اند. 4 الی 5 ماه بعد از اتفاقات سوریه، در آنجا حضور پیدا کردیم و مستندی را ساختیم و بعد مستند دیگری با عنوان پشت پرده شام را به نتیجه رساندیم که در واقع در این مستندها ثابت می‌کردیم که شیعه و سنی در کنار هم علیه تکفیری‌ها می‌جنگند.

او با اشاره به این که طی این مدت شاهد بودیم که در این جنگ‌ها که در عراق و سوریه شکل گرفته بود، از ملیت‌های مختلفی در آن حضور داشتند کفت: دعوایی که در آنجا وجود داشت و من نیز شاهدش بودم، مواردی بود که مربوط به انقلاب اسلامی می شد. موافقان و مخالفین این انقلاب رو در روی هم قرار می‌گرفتند. الحمدلله امروز برای این رزمندگان اسلام نامی انتخاب شده با عنوان «مدافعین حرم»، در واقع تعبیر حضرت آقا این بود که این افراد به نوعی مدافعین حریم هستند. وقتی از عنوان مدافعین حریم اهل‌بیت نام می‌بریم، فضا بسیار باز می‌شود و این نکته را پاسخ می‌دهد که چرا ما خارج از مرزهای خود به دفاع می‌پردازیم. 

این مستند ساز بحران با بیان این مطلب که وجود همه کارهایی که تا به امروز صورت گرفته است، کار اغنایی به معنای واقعی صورت نبوده گفت: تک و توک کارهایی انجام شده که از ماهیت اصلی جنگ پرده برداشته است. در بین مدیران و مسئولان مربوطه در این حوزه، این صحبت‌ها به صورت دائم شنیده می‌شود که ما باید در صحنه حضور داشته باشیم، اما در حوزه رسانه عملاً اتفاق جدی نیفتاده است. تا وقتی که گروه تروریستی داعش به مرز کرمانشاه نزدیک نشده بود، داخل کشور هم کسی این بحث را جدی نمی‌گرفت و منع می‌کردند از اینکه چرا باید در خارج از ایران به دفاع بپردازیم، البته کماکان این ذهنیت نیز وجود دارد. تا زمانی که مردم این خطر را حس نکردند، این ضرورت احساس نمی‌شد. به دلیل قصور رسانه‌ای، در جایی که باید حضور پیدا می‌کردیم، حضور نداشتیم.

رفیعی که خود برای حضور در جشنواره مدافعان حرم آثاری را به دبیرخانه جشنواره ارسال کرده اظهار کرد: اصل برگزاری این جشنواره به ایثار و شهادت کمک می‌کند، اما به نظرم با تعیین سیاست‌های کلان در جشنواره مدافعان حرم، علاوه بر ارتقا سطح فرهنگ جامعه نسبت به ایثار و شهادت، می‌تواند در بحث دشمن‌شناسی و استکبارستیزی و حتی جامعه مهدوی نیز کمک کند و تأثیرگذار باشد، به شرط اینکه در سیاست‌های کلان جشنواره، اعتقادی به این موارد باشد. نهادهایی که باید کمک کنند و در این مسیر مستندسازان و رسانه را یاری کنند، وجود دارند. عملاً تشکیل یک نهاد جدید، تنها اضافه کردن یک هزینه دیگر برای بیت‌المال است. باید به سراغ‌ها نهادها رفت و از آنها پرسید آیا کارشان را درست انجام داده‌اند؟

وی درباره اینکه تا چه اندازه یک مرکز تخصصی همچون مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی وظیفه دارد به این حوزه ورود پیدا کند گفت: باید ابتدا دید که سیاست‌های کلان مرکز گسترش سینمایی مستند و تجربی چیست، شاید واقعاً این موضوع در سیاست‌های آنها قرار نداشته باشد. نمی‌توان از آنها متوقع بود، شاید مأموریت اصلی آنها چیز دیگری است. اینکه نهاد دولتی هستند باعث نمی‌شود ما بتوانیم از آنها هر نوع توقعی داشته باشیم. مگر ما می‌توانیم به آموزش و پرورش برویم و از آنها به طور مثال توقع پژوهش علمی در زمینه نانو داشته باشیم، این جزو وظیفه مستقیم آنها نیست، باید از نهادهای مربوطه توقع داشت. فکر نمی‌کنم خیلی منطقی باشد که آنها وارد این بحث شوند و تک‌محوری برخورد کنند. ما اگر هم طلبکار باشیم، از مجموعه‌هایی هستیم که مأموریت‌شان در این حوزه است. در واقع ساخت مستند «بحران» جزو عملیات‌های روانی محسوب می‌شود. مجموعه‌هایی که به این حوزه مربوط می‌شوند باید وارد عمل شوند و مستندسازان را حمایت کنند که عملاً شاهد این اتفاق نیستیم.

او در ادامه افزود: یکی دیگر از نکته‌هایی که باید به آن توجه کرد این است که ببینیم مستندهایی که تا به این لحظه ساخته شده است، چقدر و در کدام بخش‌ها برای ما کارکرد مثبتی داشته است، آیا صرفاً اینکه با دوربین به آنجا برویم و به ثبت تصاویر بپرداریم، می‌تواند ما را راضی کند؟ آیا اینکه کارم بدون فرم و محتوا باشد، می‌توانم نام خود را مستندساز بگذارم. آیا باید اینگونه فکر کرد که همه نظام باید برای ما دولا راست شوند؟! بچه‌های مستندسازی که در این حوزه وارد می‌شوند، همانند همان رزمنده‌اند.

وی گفت: گاهی شائبه‌ای پیش می‌آید که مستندسازهای بحران به آن طرف مرزها می‌روند و زمانی که برمی‌گردند، بار خودشان را بسته‌اند، اما باید بگویم معمولاً برآوردی که به این کارها تعلق می‌گیرد، از کارهای معمولی که در داخل تهران ساخته می‌شود بسیار پایین‌تر است. در اینجا بحث اعتقادی به میان می‌آید. واقعاً هر کسی اگر دنبال کاسبی است، به این فضا وارد نشود، این فضا، فضای اعتقادی است. البته این اعتقاد مبنی بر این نیست که آقایون مسئول دست رو دست بگذارند و گمان کنند که ما توقعی از آنها نداریم.

باور کنیم که اساس بحث تکفیری و داعشی‌ها در حوزه رسانه است و چون ما در این حوزه قصور کرده‌ایم، امروز باید در نبرد زمینی با آنها بجنگیم و شهید بدهیم. اگر امروز اهل رسانه قصور کنند، بابت هر خونی که از بچه‌های ما ریخته می‌شود، مسئولند. اگر ما تولیدات برون‌مرزی و داخلی خود را در حوزه اغنایی درست نکنیم، به سهم خودمان در خون پایمال‌شده شهدا مقصریم. باور کنید که از کم‌کاری اهل رسانه بوده است که آن تکفیری، امروز با این ذهنیت در مقابل ما قرار گرفته است. تکفیری‌های داعش به نیت بهشت و رفتن به آغوش پیامبر دست به این جنایات می‌زنند، اما او به اشتباه مسیر را آمده، آدرس را اشتباهی گرفته است و از جهل آنها، غربی‌ها به نفع خود استفاده کردند، آنها را در مقابل جبهه حق قرار دادند. اگر رسانه‌ها درست کار می‌کردند، امروز شاهد این اتفاق نبودیم.

گاهی آنقدر مستندسازان و بچه‌های خود ما از سمت خودی‌ها دچار مشکل می‌شوند که جناح مقابل یعنی داعشی‌ها به مشکل برنمی‌خورند. اینها همه به فهم رسانه‌ای برمی‌گردد و اینکه باید یک ساختار منظمی شکل بگیرد. در این حوزه هر کاری که می‌خواهیم انجام بدهیم، باید موارد امنیتی را رعایت کنیم، اما هنوز به یک دستورالعمل امنیتی ثابت نرسیده‌ایم. متأسفانه آقایان، خودشان را به خواب زده‌اند، بلکه نخوابیده‌اند.