گروه بین الملل: امروزه اگرچه ما در جهان شاهد وقوع جنگهای جهانی به سبک و سیاق گذشته نیستیم اما کشورها از ترس برخوردهای سهمگین و امکان استفاده کشورها از سلاحهای اتمی که می تواند زمین را به ویرانه ای تبدیل کند روی به استفاده از گروههای تروریستی سازمان یافته آورده اند که دست کمی از کشورها ندارند. شما همین گروه تروریستی داعش و جبهه النصره سابق و فتح الشام کنونی را تصور کنید. این گروهها بیشتر از توان بسیاری از کشورها توان نظامی دارند و امکان تغییر معادلات سیاسی و بین المللی را در منطقه دارند. وقتی داعش به سوری عراق پیشروی کرد در مدت کمی توانست بخش زیادی از خاک عراق و همزمان خاک سوریه را به کنترل خود دربیاورد. داعش در مقابل دیدگان کشورهای غربی و بخصوص آمریکا که مدعی مبارزه با تروریسم است نیروهای خود رابه منطقه منتقل کرد. خلافت اسلامی را اعلام کرد. نفت منطقه را دزدید و برای خود دولت تشکیل داد. آمریکاییها خیلی خوب می دانستند که داعش به یکباره به اندازه ای خشونت را به مردم نشان دهند که آنها را در مقابل افکار عمومی قرار دهد و این افکار عمومی است که از آنها خواهد خواست برای مبارزه با آنها وارد منطقه شوند.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شهدای مدافع حرم به نقل از  بولتن نیوز، لذا این روزها می بینیم که رهبران آمریکا و این اواخر رهبر عجیب و غریبشان که مکررا مردم آمریکا بابت ریاست جمهوریش عذرخواهی می کنند مانند اسلاف خود و البته با شدت و حرارت بیشتری می گویند که چنین می کنیم و چنان می کنیم و تروریستها را از بین می بریم.

توماس فریدمان روزنامه نگار مشهور آمریکایی در خصوص مواضع ترامپ در ارتباط با مبارزه با تروریسم نقل می کند: ترامپ در اظهاراتش درخصوص اينکه براي مواجهه با مشکلات منطقه‌اي که براي ساليان سال بسياري از رؤساي‌جمهور آمريکا در حل آن عاجز بوده‌اند، چه برنامه و استراتژي‌اي طرح‌ريزي کرده، هيچ‌گونه جزئياتي ارائه نمی دهد. البته با برخي از اظهارات رئيس‌جمهور موافقیم به‌ويژه آنجا که مي‌گفت مردان و زناني که در خاورميانه خدمت مي‌کنند، «حق دارند به کشورشان برگردند»؛ اما دورويي و تزوير او که در ماه‌هاي اخير از هيچ اقدامي براي تفرقه‌افکني ميان مردم آمريکا دريغ نکرده است، باعث مي‌شود در نيت خير او شک کنم. ترامپ اکنون نيز از نظاميان ما به عنوان دستمايه‌اي براي اغراق درخصوص مواهب اتحاد ملي سخن مي‌گويد که خود او تيشه به ريشه آن زده است.

استراتژی آمریکا در خاورمیانه امروز نه تنها باعث از بین بردن تروریسم نشده بلکه ریشه های تروریسم و بازتولید آن را تقویت کرده است. به افغانستان نگاه کنید چه بر سر مردم افغانستان می آورند. در عراق و سوریه هم داستان همینطور است.

روزی که آمریکا کوشید وارد عراق و افغانستان شود به بهانه مبارزه با تروریسم وارد این کشورها شد اما نبود مشروعیت داخلی و مشروع نبودن این ادعاها باعث شد که مردم منطقه روی به سلاح بیاورند و با آمریکاییها نیز بجنگند. این عدم مشروعیت یکی از دلایلی بود که آنها را تشویق کرد دنبال راه حلی برای مشروع بودن حضور نظامیشان در منطقه شوند. توماس ال فریدمان نویسنده مشهور آمریکایی در این خصوص در مقاله ای در نیویورک تایمز چنین می نویسد: وقتي جورج بوش در سال ٢٠٠٣ براي سرنگون‌کردن صدام حسين به عراق يورش برد، ما دولت را از بالا به پايين نابود کرديم و همين باعث شد تا وارد جنگي بي‌ثمر شويم. تصويري که از آن جنگ در ذهن‌ها نقش بسته، سربازاني هستند که با لگد درِ خانه شهروندان عادي را به زور باز مي‌کنند و سلاح‌هاي خود را به سمت زنان و کودکان نشانه مي‌روند؛ اما اين بار حضور نظامي آمريکا در عراق به واسطه مبارزه با داعش، مشروع‌تر به نظر مي‌رسد و همين مسئله مي‌تواند فرصت‌هاي جديدي را براي دو کشور بگشايد. به قول دريادار سث فولسوم، امروز شاهد يک «تغيير پارادايم» هستيم. اگر در سال ٢٠٠٣ نيروهاي آمريکايي از ترس اينکه توسط خود عراقي‌ها مورد اصابت قرار گيرند، با سرعت تمام از مناطق مسکوني مي‌گذشتند، امروز پابه‌پاي آنها حرکت مي‌کنند؛ اما اين استراتژي در افغانستان ديده نمي‌شود زيرا حضور نظاميان آمريکايي در افغانستان برخلاف عراق از آن مشروعيت حداقلي نيز برخوردار نيست.

بااين‌حال اين پايان ماجرا نيست. بسياري از عراقي‌ها دل خوشي از عراقي‌هايي که با آمريکايي‌ها همکاري مي‌کنند، ندارند و به آنها به ديده خائن مي‌نگرند و اين نيازمند يک تغيير فرهنگي است

از این رو آمریکاییها با گسیل کردن تروریستها به کشورهای خاورمیانه ابتدا باعث ویرانی کامل این کشورها شده ودر مرحله بعد با درخواست خود این کشورها وارد منطقه شده و مردم منطقه هم برای نظامیان آمریکایی دست می زنند که آمده اند آنها را از شر تروریسم رها سازند.

آمریکاییها بعد از سه سال وارد عراق شدند و امروز بعد از 5 سال وارد سوریه شده اند تا به اصطلاح به مبارزه با تروریسم داعش بپردازند. همه این سوال را می پرسند آیا برای آمریکاییها و سیستم های امنیتی این کشورها قابل تشخیص نبود که داعش و جبهه النصره در حال نابودی منطقه هستند؟ چگونه بود به فاصله چند ساعت علیه سوریه واکنش نشان داده و موشک شلیک کردند اما بعد از سه سال فهمیدند داعش تروریست بوده و باید با آنها مبارزه کنند.

لذا قابل درک است که تروریسم نیز ابزاری در دستان غربیها و بخصوص آمریکاییهاست تا ضمن تغییر ساختارهای سیاسی، اداری و اقتصادی منطقه زمینه را برای حضور بلندمدت در منطقه فراهم کنند. همین عراق را وقتی نگاه می کنیم می بینیم که آمریکاییها بدون کمترین اعتراضی در حال زدن پایگاه در این کشور هستند و این بدلیل تروریسمی است که به جان و مال مردم عراق تعدی کرد. این تروریسم سبب شده است تا آمریکای امروز برای بعضی ها محبوب باشد.

این تغییر فرهنگ که توماس فریدمان به آن اشاره می کند همان تغییر شکل استعمار می باشد که با توجیه امنیتی و دفاع از حقوق بشر و مردم منطقه وارد منطقه شده و سالها در این مناطق جا خوش می کند.

در سالروز مبارزه با تروریسم باید بر این واژه نیز مرثیه خواند که به لحاظ واژه ای هم تبدیل به ابزاری در خدمت استعمارگران مدرن امروز درآمده است؛ و صد البته قربانیان اصلی تروریسم بازهم قربانی می شوند و تروریسم امروز نه تنها خود را بلکه حضور استعمارگران را در منطقه بازتولید می کند.

نگاه به تروریسم بدون در نظر گرفتن این ابعاد قطعا نمی تواند برای تشخیص مسیر درست سودمند باشد. تروریسم را باید با همه ابعاد آن شناخت.