به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شهدای مدافع حرم به نقل از خبرنگار اعزامی مهر به کربلا، در چند روز گذشته، بین الحرمین سیاهپوشان گریانی را در آغوش گرفته بود که از کشورها و قاره های مختلف خود را به این نقطه تاریخی جهان اسلام رسانده بودند.

کربلا از تاسوعا و عاشورا، از دوستداران حسین(ع) خالی نشده بود و با نزدیک شدن به اربعین، جمعیت چند میلیونی عاشقان امام رهسپار این سرزمین شده اند و موکب های مختلف برای پیشوازی زائران برپا شدند و به پیشواز آمدند.

اربعین امسال هم با حضور عاشقان حسین(ع) حماسه ای ماندگار شد و با شکوهی چشمگیر به پایان رسید.

اربعین برای کربلا، تبدیل به فریاد غم انگیز لبیک، لبیک عشاقان حسین شده است و اشک و ضجه ای که آن قدر کشدار و عمیق است که شهر را در اندوه فرو می برد. اما تلخ تر و غمناک تر از این تصویر، روز وداع با بین الحرمین است.

دل کندن دشوار است

غروب جمعه، هنوز ذره ای از ازدحام در بین الحرمین کاسته نشده است، مشتاقان امام، مسیر بین الحرمین را می روند و می آیند و اگر به صورت زائران خیره شوی، بغض تلخ وداع به روی چهره شان جاری شده است.

آخرین نگاه به بارگاه امام، عجیب تلخ و غم انگیز است و طولانی. الوداع یا حسین بن علی(ع).

بیرون بین الحرمین هم تصاویر غم انگیز تکرار شده است؛ و آن چه بیش از همه غمگین مان می کند، بازگشت زائران است و جمع شدن موکب ها.

لحظه به لحظه از تعداد موکب هایی که چند هفته میزبان زائران بودند، کاسته می شود و تا یکی دو روز دیگر، کربلا باز هم تنها می ماند؛ خالی از جماعت میلیونی سیاهپوشی که حماسه اندوه خلق کرده بودند.

بار می بندم و از بار فروبسته ترم

زائران امام، بار دیگر راه نجف را در پیش گرفته اند. حضور به هم فشرده چند میلیونی عاشقان حسین(ع) خاطره می شود تا بار دیگر، اربعین آینده، جان بگیرد و باز هم بین الحرمین عاشقانش را در آغوش بگیرد.

زائران حسین، بار می بندند و وداع می کنند. آخرین نگاهشان را به ضریح طلایی دو برادر می دوزند و رهسپار می شوند… می روم وز سر خلوت به قفا می نگرم.