به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شهدای مدافع حرم به نقل از خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، برای مردم عراق پیاده روی اربعین از 10 روز قبل از اربعین (بر اساس فتوای آیت‌الله العظمی سیستانی) آغاز می‌شود و روز اربعین به پایان می‌رسد. این یک مسئله مسلم است اما اینکه مردم ایران از چه زمانی سفر اربعین خود را آغاز می‌کنند و چه زمانی به پایان می‌رسانند از قرار معلوم هنوز مشخص نیست.

سال قبل مسئولان بر برنامه‌ریزی سفر تأکید داشتند و اینکه مرزها گنجایش خروج این تعداد از زائر را به یک باره ندارند و عده‌ای باید قبل از اربعین بروند و بازگردند، امسال مردم دقیقا همین کار را کردند؛ عده‌ای زودتر یعنی تقریبا از اول ماه صفر، سفر پیاده روی اربعین خود را آغاز کردند، این در حالی بود که هنوز مسئولان خدمات رسانی‌های خود را آغاز نکرده بودند، هنوز موکب‌های ایرانی در شهرهای کاظمین و سامرا که مملو از زائران ایرانی بود و در مسیر خدمت رسانی موکب داران عراقی نبود، راه اندازی نشده بود و مردم تشنه و گرسنه و سرگردان به دنبال موکب‌هایی می‌گشتند که قرار بود باشند، اما نبودند.

درمانگاه‌های هلال احمر نیز بسیار دیرتر از زمان آغاز حضور مردم در عتبات عالیات آغاز به کار کردند و بسیاری از مردم مجبور بودند مدت‌ها به دنبال درمانگاه‌های هلال احمر بگردند. البته در شهرهای نجف، کربلا، کاظمین و امامزاده سید محمد درمانگاه‌های ثابت هلال احمر وجود دارد اما این درمانگاه‌ها در محل برپایی موکب‌های زائران پیاده اربعین نیست و زائران بیمار مجبور بودند از محل اسکان خود تا درمانگاه‌های ثابت هلال احمر را علی رغم بیماری طی کنند و این در حالی بود که به علت مسائل امنیتی تردد آمبولانس‌ها در شهرها به ویژه اطراف حرم‌های مطهر به سختی امکان‌پذیر بود.

تعدادی از درمانگاه‌های بین راهی نیز دیر آغاز به کار کردند و بسیاری از مردم آدرس محل فعالیت درمانگاه‌ها را نمی‌دانستند و سرگردان به دنبال درمانگاه می‌گشتند؛ این در حالی بود که به راحتی می‌شد با نصب پلاکاردهای بزرگ با نقش هلال مردم را راهنمایی کرد و یا در خروجی مرزهای ایران کاغذی به دست مردم داد تا بدانند خدمات کنسولی، درمانگاه‌ها، محل موکب‌ها و … کجاست.

در حالی که مردم ایران پیاده روی اربعین خود را از شهرهای سامرا و کاظمین آغاز کرده بودند، امکانات ارسالی از ایران به این شهرها دیر به دست مسئولان درمانگاه‌ها و موکب داران رسید و همین دیرکرد موجب شد بسیاری از زائران ایرانی که زودتر (بنا به توصیه مسئولان) سفر خود را آغاز کرده بودند، با مشکلات عدیده‌ای مواجه شوند.

اکنون نیز در حالی که هنوز خیل زائران ایرانی در شهرهای مختلف مذهبی عراق حضور دارند، به نظر می‌رسد خدمت رسانی به زائران اربعین از سوی مسئولان تمام شده محسوب می‌شود، شاهد این ادعا جمع شدن زودهنگام درمانگاه‌های هلال احمر در شهرهای مذهبی عراق بود به نحوی که این مسئله مشکلات و اعتراض‌های زیادی را از سوی زائران در پی داشت و بسیاری از زائران بیمار که به قصد مداوا به محل‌های درمانگاه‌های هلال احمر مراجعه می‌کردند با کانکس‌های خالی و یا هتل‌هایی که بخش درمانگاهی آنها تعطیل شده است مواجه می‌شدند. همین اعتراض‌ها و سرگردانی مردم موجب شد مسئولان هلال احمر در شهر کربلا مجبور شوند دوباره یکی از درمانگاه‌های هلال احمر را راه‌اندازی کنند.

البته باید خدا را شکر کرد که موکب‌های مردمی در شهرهای کاظمین و سامرا همچنان در حال خدمت رسانی به مردم هستند اما حتی خدمات کنسولی نیز که در زمان اربعین در داخل شهر کاظمین اقدام به ایجاد دفتر ثابت کرده بود با پایان 10 روز زیارتی اربعین به بغداد منتقل شده، در حالی که تعداد زیادی از زائران هنوز در این شهر حضور دارند.

تمامی این مباحث موجب می‌شود یک سؤال مهم از مسئولان اربعین پرسیده شود: از نظر شما مراسم اربعین برای مردم ایران از چه زمانی آغاز و چه زمانی به پایان می‌رسد؟ بر این اساس مردم در چه تاریخ‌هایی می‌توانند امیدوار باشند خدماتی که قول آنها داده شده است را دریافت کنند؟

اربعین مردمی است. این یک حقیقت است اما برای مردمی برگزار شدن آن باید زیرساخت و راه برای ارائه خدمت مردم به مردم فراهم باشد؛ اما آیا این زیرساخت‌ها آماده است؟

یک واقعیت مسلم را هرگز نباید فراموش کرد، بله؛ تعداد زیادی از زائران اربعین را دانشجویان، افراد جوان و تحصیل کرده، استادان دانشگاه، مسئولان رده بالا، هنرمندان و … تشکیل می‌دهند اما بیش از این تعداد را انسان‌های عاشقی شکل می‌دهند که میزان درآمد آنها به میزان دلدادگیشان نیست و اربعین تنها فرصتی است که می‌توانند امام حسینشان را زیارت کنند.

آدم‌هایی از دورترین روستاها و شهرهای ایران که وقتی به مراکز درمانی مراجعه می‌کنند باید یک نفر حرف‌های آنها را برای پزشکان ترجمه کند، پیرزنی که قدش راست نمی‌شود اما یک عمر حسین حسین کرده و یک عمر شلغم کاشته و فروخته و حالا آمده تمام دارایی خود، که یک انگشتر است را داخل ضریح امام حسینش بیاندازد، حسینی که بیشتر از همه آدم‌هایی که داخل هتل‌های عتبات هستند، متعلق به اوست. این آدم و بسیاری از این آدم‌های بزرگ به راستی اگر موکبی نباشد، اگر درمانگاهی نباشد، اگر خدمات رایگانی نباشد، توان مالی آمدن و ماندن در یک کشور غریب را ندارند و این ناجوانمردانه است که مسئولان اربعین را دیر آغاز کنند و زود به پایان ببرند.