پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- سید امید مؤذنی بایگی- اینکه بعدها عده‌ای جای شهید و جلاد را در قضیه داعش عوض کنند،‌ اصلا بعید نیست. تازه محتمل‌تر هم هست.

انتخابات ٩۶ نشان داد که اصلا چنین چیزی دور از ذهن نیست. وقتی عده‌ای برای چند روز قدرت سیاسی حاضر شدند برای منافقانِ قاتل مردم مظلوم‌نمایی کنند و لبخند بر چهره پلید رجویها بنشانند، بعید نیست فردا کسانی برای چهارروز قدرت دوباره پشت پا به شرافت بزنند و برای داعش اشک بریزند! تازه این بار کارشان خیلی راحت‌تر است:

داعش مثل منافقان هزاران‌نفر را وسط همین کوچه و خیابان‌هایی که مردم در آن راه می‌روند،‌ به خاک و خون نکشید، داعش نتوانست چندصد نفر از مسئولان مشهوری را که مردم هر روز می‌دیدند ترور کند، داعش پایش به حرم امام رضا ع باز نشد و نتوانست مصلی‌های ایران را بمب‌گذاری کند و ائمه جمعه را پیش چشم مردم بکشد.

عملیات مهندسی منافقان را که برای اعتراف گرفتن از سپاهی‌ها پوستشان را زنده‌زنده می‌کندند، داعش پیش چشم هیچ ایرانی انجام نداد. تانک‌های داعش به کرمانشاه نرسید و مرصاد داعش صدها میلومتر دورتر از خاک ایران به پا شد و… .

داعش هرچه بود فقط برای چندهزار دلیرمرد ایرانی چهره‌ پیدا کرد و داعش بر دل تعدادی از خانواده‌های آنها نشست، تعدادی که بسیار کمتر از خانواده‌های شهدای کشته شده به دست منافقان است. ایرانی‌ها فقط صدا و خبر داعش را شنیدند، نه اینکه مثل جنایات منافقان با گوشت و پوست و استخوانشان آن را حس کنند! پس بعید نیست روزگاری بیاید و گریه برای داعش ابزار رأی جمع کردن شود.

قدرشهداوخانواده های شهدارابدانیم.