روزنامه العرب نوشت: کشورهای عرب حوزه خلیج فارس پس از اشغال عراق توسط آمریکا در سال 2003 دچار شک و تردید شدند در حالی که باید وارد عمل می‌شدند و از مقاومت در عراق حمایت و پشتیبانی می‌کردند و برای ایجاد موازنه قوا با ایران، ‌آنها را به احزاب سیاسی تبدیل می‌کردند اما بیم آن داشتند که مبادا برچسب حمایت از تروریسم بر پیشانی آنها بخورد به ویژه با توجه به اینکه اشغال عراق به دنبال حادثه یازدهم سپتامبر صورت گرفت و به همین دلیل این کشورها، بازنده میدان نبرد در عراق بودند.
کشورهای عضو شورای همکاری خلیج‌ فارس، در سال 2005 پس از ترور رفیق حریری نخست وزیر پیشین به عنوان قدرتمندترین عامل کشورهای یاد شده لبنان را از دست دادند و از تحولات شکل‌گرفته پس از خروج ارتش سوریه از لبنان و بازگشت مهاجران و در راس آنها میشل عون و آزادی زندانیان از جمله سمیر جعجع استفاده نکردند و به همین دلیل میشل عون به اجبار در کنار «حزب‌الله و سوریه و ایران»  قرار گرفت و رهبری مسیحیان و ریاست جمهوری لبنان را برعهده گرفت علی‌رغم اینکه او تنها کسی بود که می‌توانست مسیحیان را در برابر رقبای خویش بسیج کند.
کشورهای عرب خلیج فارس در سال 2011 پس از وزیدن تندباد تغییر برخی از رژیم‌های عرب و ریشه‌کن شدن برخی از آنها توسط بهار عربی، اکثراً سعی کردند تا از رژیم‌های ضعیف همچون علی‌ عبدالله صالح در یمن حمایت کنند از ترس اینکه مبادا بهار عربی با خود رهبرانی در تضاد با آنها بر سر کار آورد. کشورهای مزبور در مورد مصر و سوریه نیز رویکردی نادرست در پیش گرفتند اما این امر بر توان جهان عرب چیزی نیفزود بلکه ایران با حمایت از بشار اسد در سوریه و حوثی‌ها در یمن به پیروزی‌ دست یافت.
اگر این کشورها اجازه می‌دادند تا انقلاب یمن به ثمر برسد در آن صورت همه جریان‌ها بر سر حاکمیت با یکدیگر به رقابت‌ می‌پرداختند و آنها می‌توانستند از احزاب یمنی مورد دلخواه خود حمایت کنند.
ایران با ایجاد ائتلاف با برخی از احزاب عربی اسلامی از توان نرم‌افزاری خود بهر‌ه‌برداری کرد در حالی که کشورهای حاشیه خلیج‌ فارس به نبرد با اسلام سیاسی پرداختند و ثابت کردند که از توان نرم‌افزاری جز پرداخت پول چیز دیگری را نمی‌فهمند. آنها همچنین پس از انقلاب‌‌های عربی، پایگاه و موقعیت ‌مردمی عربی خود را از دست دادند.
اما از نظر توان سخت‌افزاری، اعمال محاصره بین‌المللی،‌ ایران را وادار کرد تا بر توان ذاتی خود تکیه کند. تهران با کمک هم‌پیمانانش توانست توان نظامی به ویژه سامانه موشکی‌اش را به پیش ببرد در حالی که کشورهای خلیج ‌فارس تسلیحات «اندک» با قیمت «گزاف» خریداری کردند و توافقنامه‌های نظامی منعقد کردند که از آنها سودی نبردند به ویژه پس از سیاست‌های در پیش گرفته شده از سوی ترامپ که تمایلی به جنگ ندارد بلکه در دفاع از این کشورها از خود سهل‌انگاری نشان می‌دهد.