خبرگزاری مهر – گروه فرهنگ: سخن از یکی از اولین فرماندهان دفاع مقدس است؛ کسی که پیش از انقلاب اسلامی و پس از انقلاب شکوهمند مردم ایران، به دفاع از کشور و مبارزه با ضد انقلاب و نیروهای بعثی مشغول بود.

سخن از فرمانده ای باصلابت، شجاع، با تدبیر و البته خوش رفتار و خوش گفتار است؛ سردار شهید حاج احمدغلامی که حتی پس از پایان دفاع مقدس هشت ساله، مجاهدت‌های خود را در نیروی زمینی سپاه ادامه داد. او در ادامه این دفاع مقدس، بارها به یاری برادران مسلمان و مظلوم خود در عراق شتافت و اخیرا نیز سفرهایی به سوریه داشت تا در راه مبارزه با تکفیری‌ها، پیشتاز و حاضر در صحنه باشد:

تا چند از این داغ لبالب باشیم
در آتشِ آه و حسرت و تب باشیم

امروز در باغِ شهادت باز است
ای کاش فدائیان زینب(س) باشیم

احمد غلامی در عین حال به دنبال آن بود تا نامش را در طومار مجاهدان و مدافعان حریم اهل بیت عصمت و طهارت (ع) ثبت کند تا از قافله عشق عقب نماند:

به نام عشق، به نام مدافعان حرم
سرم فدای امام مدافعان حرم

اگر که قسمت من نیست تا حرم بروم
بخوان مرا تو غلام مدافعان حرم

و البته نباید از یاد بُرد که آنان با دفاع از حرم، در حقیقت به دنبال دفاع از کیان اسلام ناب هستند تا خشونت و افراطی گری های جاهلانه، به پای اسلام رحمانی نوشته نشود:

در خط جهاد همیشه گمنام شدند
با ذکر حسین و زینب آرام شدند

اینان نه فقط مدافعان حرم‌اند
امروز مدافعان اسلام شدند

 دلاوری‌ها و استواری سردار احمد غلامی ادامه یافت تا اینکه سرانجام در دفاعی مقدس از حرم اهل بیت(ع)، در حلب سوریه و در سن ۶۵ سالگی به شهادت رسید تا برای همیشه در جوار رجمت خاص حضرت حق باشد:

کاش اسم تو آخرین کلامم باشد
پروانه شدن حُسن ختامم باشد

مانند کبوترانِ در خون خفته
عنوان «شهید» قبل نامم باشد

نگاهی به گذشته‌ها نشان می‌دهد که او پس از تشکیل تیپ ۲۷ محمد رسول الله(ص) توسط جاوید الاثر حاج احمد متوسلیان (که بعدها به لشکر ۲۷ تبدیل شد)، به جمع یاران او پیوست و در عملیات‌های مهمی مانند فتح‌المبین و الی بیت‌المقدس به عنوان فرمانده گردان شرکت داشت.

پس از آن بود که حاج علی موحددانش، تیپ سیدالشهداء(ع) را سامان داد و از او برای حضور در این تیپ دعوت کرد. احمد نیز این دعوت را لبیک گفت تا اینکه کاظم نجفی رستگار، به عنوان فرمانده این تیپ انتخاب شد و با توجه به شناختی که نسبت به احمد و رشادتهای او در لبنان داشت، او را به عنوان جانشین خود در فرماندهی برگزید.

تیپ سیدالشهداء (ع) هم بعدها به لشکر سیدالشهداء(ع) تغییر یافت و از سال ۱۳۶۳ شاهد تغییراتی بود.

سردار احمد پس از آن ماموریت یافت تا تیپ مستقل شهید بروجردی را تشکیل دهد. او مثل همیشه به عنوان سربازی برای فرماندهان اسلام، این ماموریت را پذیرفت و این تیپ را سامانی داد؛ تیپی که بعدها به عنوان تیپ ۱۱۰ خاتم الانبیاء (ص) شناخته می شد.

جانبازی های احمد غلامی به هشت سال دفاع مقدس محدود نشد تا به عنوان سربازی فداکار در خدمت فرماندهی معظم کل قوا باشد. او که در شوق شهادت می سوخت همین چند روز قبل و در سوریه، از ناحیه سر مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به کما رفت. در پی این حادثه بود که برخی از رسانه ها، خبر شهادت او را مخابره کنند؛ اما واقعیت این بود که سردار احمد غلامی در حالت کُما به سر می برد و محتاج دعا بود.

این سردار رشید دفاع مقدس سرانجام پس از ۱۱ روز کما،  به ملکوت اعلی پر کشید و دیروز بر دستان مردم قدرشناس ایران، تشییع و پس از حضور در زادگاهش، شهر ری و طواف بر گرداگرد حرم مطهر حضرت عبدالعظیم حسنی(ع)، برای خاکسپاری به قطعه ۲۹ گلزار شهدای بهشت زهرا منتقل شد و در جوار یاران شهیدش، شهیدان علی صیاد شیرازی و حاج داود کریمی، آرمید:

دل از هوا و هوس‌ها بریده‌اند اینان
شراب لم یزلی را چشیده اند اینان

تمام هستی شان را به کف گرفتند و
متاع جنّتشان را خریده اند اینان

سردار شهید احمد غلامی(ره) از فرماندهانی بود که به تاریخ شفاهی دفاع مقدس و همچنین توجه ویژه به بخش مردمی جنگ، بسیار اهمیت می داد و معتقد بود که این تاریخ شفاهی و خاطرات بخش مردمی باید با دقت کامل، تدوین و نگهداری شود.

او همچنین بر این باور بود که این تدوین تاریخ شفاهی و پرداختن به خاطرات مردمی دفاع مقدس، باعث ماندگاری بیشتر هشت سال حماسی ملت ایران می شود تا بر اساس آن، نسل جوان ما بتوانند از الگوهای این سالیان عشق و شور و حماسه، در زندگی خود بهره گیرند؛ شاید به همین دلیل بود که خود او هم در سالهای پس از جنگ، به عنوان روایتگر در کاروانهای راهیان نور حاضر می شد تا به گسترش فرهنگ ایثار و شهادت کمک کند.

شهید غلامی در عین حال هشت سال دفاع مقدس ما را، یک الگوی رزم برای همه کشورها می دانست و این بود که خود نیز تلاش کرد تا با استمرار دفاع مقدس به معنای حقیقی کلمه و در همه زمینه ها، به پایداری و تداوم آن کمک کند.

چنین شد که او به عشق سرافرازی و شهادت در حریم اهل بیت (ع)، سر از پا نمی شناخت و جان بر کف می نهاد:

می روم … رزق شهادت را بخواه
آن چه را که در پی اش روز و شبیم

کاشکی میر و علمدارش شویم
“کُلُّنا عبّاسُک یا زینب”یم

این بود که او جان خود را در این راه تقدیم کرد و مطمئن بود که همواره، غیورمردان و غیورزنانی هستند که تا ابد در صحنه حاضر باشند و راه او را تداوم بخشند:

یا حسین گویان عالم در پناه زینب اند
عرشیان مامور حفظ بارگاه زینب اند

گوشه ای از این حرم حاشا که بردارد خراش
تا زمانی شیعیان مردِ سپاه زینب اند