از زنجان تا کربلا راهی نیست، اگر نیت عزای حسین(ع) است، همه ساکنان این دیار، سرتا پا اشک می شوند و می گریند.
اگر نیت پاسداری از حریم حرم اهل بیت(ع) باشد، مدافع می شوند و همچون گلوله ای بر سینه دشمن می نشینند.
حتی سینه زدن ها و ذکر گفتن های ساکنان این کوی و برزن، رنگ و بوی کربلا دارد.
کربلا همین نزدیکی است، پایین همین خیابان فردوسی، لابه لای سنگ ها و خشت های حسینیه اعظم، هنوز هم، مردم بسیاری هستند که در عزای فرزند فاطمه و ارادت پسر علی، چون ابر می بارند.
اینجا زنجان است، 981 کیلومتر دورتر از کربلا، اما فاصله جغرافیایی چه معنایی می تواند داشته باشد، زمانی که دل در گروی ارادت به سید الشهدا(ع) باب الحوائج باشد.
حسینیه اعظم زنجان، زنجیره اتصال این 2 سرزمین حسینی است، دسته ای که سالی یک بار برگزار می شود و دل میلیون ها مسلمان مرید امام حسین(ع) را با خود همراه می سازد.
این حرکت بوی حماسه، رنگ شفاعت، عطر استغاثه و زیبایی ارادت به مردی را به همراه دارد که در بندگی سنگ تمام گذاشت و در برابر خواسته الهی، سر تعظیم فرود آورد.
دسته عزاداری حسینیه اعظم زنجان، امسال شبیه حماسه ای بود که هر شیعه شیفته اهل بیت آروز دارد، در سوریه و عراق به سرانجام برساند، حسرت مدافع حرم بودن و چه می شود اگر این خیل خروشان ارادت یوم العباس، علیه هرچه دشمن اهل بیت است، لباس دفاع بر تن کند و ندای ابوالفضل، ابوالفضل سر دهد.
وسعت حماسه یوم العباس، چنان است که در قاب هیچ دوربینی نمی گنجد، هیچ عکاس و فیلمبرداری نمی تواند عمق ارادت مردم زنجان به عباس را نشان دهد، همانگونه که هیچ قلمی نمی تواند در توصیف آن حق مطلب را ادا کند.
باید در میان جمع بود و دست های به آسمان رفته ارادتمندان به فرزند علی(ع) را مشاهده کرد که چگونه با طلب شفاعت از عباس(ع) به سمت آسمان می روند.
هر شخصی که در میان جمع باشد، نمی تواند دست خود را از آسمان و زمین پنهان کند، همرنگ جماعت شیفته ابوالفضل، یا دست بر سینه دارد یا بر آسمان، می خواهد بگوید: دست ما را هم بگیر عباس.
خورشید سویی می رود و عصر هشتم محرم به غروب نزدیک می شود در حالی که ابتدای دسته حسینیه اعظم زنجان در حیاط امامزاده سید ابراهیم (ع) مشغول شور و حماسه است پایان آن هنوز پا در مسجد حسینیه دارد.
مسیر بیش از یک کیلومتری دسته حسینه اعظم، بیش از چهار ساعت در یوم العباس، رنگ عزای شهادت فرزند غیور علی(ع) گرفت در حالی که همه نزدیک به 400 هزار عزادار حسینی، فریاد می زدند’عباس آقام، مدافع حرمدی، دریای احسان، صاحب کرمدی’، ‘قوربان اولوپ امام، احسن بئله مرام'(آقای من عباس، مدافع حرم، دریای احسان و صاحب کرم است، کسی که برای امام خود قربانی شد، احسن بر چنین مرام).
3001/6085
خبرنگار:مینا افشاری**انتشار دهنده: رویا رفیعی