به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شهدای مدافع حرم به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از کوله بار؛ خدیجه بصیر خواهر شهید حسین بصیر در گفتگو با خبرنگار کوله بار با اشاره به اینکه برادرش آرزوی شهادت داشت و در نهایت به این آرزویش رسید، گفت: بزرگترین آرزوی برادرم شهادت بود؛ او برای رسیدن به این خواسته، لحظه شماری می کرد. همیشه سر سجاده نماز دستهایش را رو به آسمان بلند می کرد و زیرلب شهادت را زمزمه می کرد.

خواهر شهید ادامه داد: روزهای دوشنبه و چهارشنبه دعای توسل می خواند که یکبار او را مشغول خواندن دعای توسل دیدم که چنان ضجه می زد که گویی ما را دور و برش نمی بیند. ما از گریه و ناله او نگران شده بودیم؛ به خصوص مادرم که تاب دیدن همین صحنه را نداشت. مدام از ما می پرسید: «چه اتفاقی افتاده که حسینم اینقدر بی تابی می کند؟!»   وی دلیل گریه های برادرش را این گونه شرح می داد: یکبار از او پرسیدم که دلیل این همه بی قراری  چیست؟ گفت: من از روی  شهدا، ‌فرزندان آنها وهمینطور  مادران و همسران شهدا خجالت می کشم. باز من به خانه آمدم و به خانواده ام سر زدم در صورتی خانواده های شهدا همچنان چشم به راهند. او از اینکه تا آن روز  لیاقت شهادت را نداشت، ناراحت بود و احساس گناه می کرد. آن روز حاجی از من خواست تا برایش دعا کنم تا هرچه زودتر شهید شود.   خواهر شهید ادامه داد: حاج حسین بعد از شهادت برادر کوچکترمان، "اصغر" دیگر آرام و قرار نداشت؛ چرا که می خواست هرچه زودتر به دیدار معبود بپیوندد.هنوز گل های لاله ای که روی مزار اصغر گذاشته بودیم تازه بود  که  حاجی به سوی آسمان پر کشید.   وی در پایان خطاب به نسل های امروزی گفت: از جوانان عزیز کشورم می خواهم که حرمت خون شهدا را حفظ کنند و خدای نکرده کاری نکنند که در آن دنیا شرمنده این عزیزان باشند. امیدوارم تمامی ما بتوانیم جوابگوی قطره ای از خون شهدا باشیم.